Бәрі бұрын болғандай...
Бір ғана арман!
Қалғаны жоқтан құралған…
Бір ғана арман шақырып мені тұр алдан…
Тап осылай. Тура осы күні. Дәл күзде еді. Асығып. Аптығып. Біреуге асықтым. Көзімді сүрмелеп. Опа да ұмыт қалмады. Ернімде далап. Бірнеше сағат киім таңдау. «Не кием?» Сұрақ. Жауап жоқ. Сүйікті сырғам. Лағылдан. Жүзігім қайда? Алқа ше? Нешінші туфли мынау? Шашымды тарап шаршадым. Ақыры кешігіп шықтым. Телефон безілдеп қоя берді. Тап осындай күн. Тап осылай кездесуге шыққам. Жаңбырлы күн еді. Кептеліс те сол күнгідей тура. Бәрі де бұрын болғандай. Мен осының бәрін де өткергендеймін. Тек бір ғана өзгеріс. Телефонның даусы өзгеше шықты бұл жолы. Бұл жолы басқа адам. Бұл жолы басқа арман. Бұл жолы басқа өмір… Бәрі де басқаша болуы керек.
5 пікір
Мен, мысалы, көңілсіз жағдайларда өмірге деген құштарлығымды жоғалтып алуым мүмкін. Тек оны жарияға салған емеспін, түсінетін достарыма ғана сыр етіп айта аламын, мұңымды шағып жылап аламын. Жарияға салу деген өзгелерге өзіңізді бақытсыз етіп көрсету ғой. Ал адамның ойы орындалатын қасиет, сіз жайлы өзгелер жаман нарсе ойламасын, оған мүмкіндік бермеңіз.
Көңілсіз жазбаларды оқығым келмейді. Өміріңіздің бір бақытты тұстары бар шығар? Көңілді туған күн, Жаңа жыл, ата-ана, бауырларыңыздың арасындағы сәтті күндер, қуанышты күндер… Неге үнемі адамды ойландыратын, мұңға батыратын жазбалар жазасыз сіз? Барлық адам бақытты болу үшін жаратылған! Сізден көңілді жазба күтемін)))
Қазір менің "әлеміме" бір дауыл келді. Соның салдарынан осындай дүниелер туып жатыр. Менің де көшемде той болар. Келесі жолы сіз үшін көңілді жазба салуға уәде берем))) Алақай!
(атыңыз неткен ғажап еді)))менің пікірімнің үстіндегі «Жауап беру» батырмасын басу арқылы, маған жауап жазасыз. Өйтпеген жағдайда, сіздің пікіріңіз поштама хат болып келмейді және мен мына постты ашпасам жауабыңызды мүлде оқымай кетуім мүмкін ғой))