Адам өмірге жылап келіп, жылап кетеді
Расында, адам баласы жарық дүниенің есігін "іңгәлап" жылап ашады. Анасының аялы алақанын сезінгеннен кейін жылауы сап тиылып, анасының омырауын жағалайды. Ал, оған ешкім жылауды, күлуді, тамақ ішуді, ұйықтауды үйретпейді. Алланың Құдіретінің шегі бар ма! Жоқ. Онан кейін алдымен төрт тағандап еңбектеп, тізесімен жер сүйреп, кейіннен жар жағалап табанымен тәй-тәй басып екі аяғына мінеді. Ес біліп етек жапқаннан кейін ӨМІР деген қиыр шеті көрінбейтін көшке ілесіп, өз орнын табуға тырысады. Онан соң да өмірден өз сыңарын іздеп тауып, сонымен өмірін бірге өткізуге сөз байласып, шаңырақ көтереді. Тағы да өмір тізбегі жалғасып, дүниеге ұрпақ әкеліп, ізіне белгі қалдырады. Сол бір із, сол бір бұзылмайтын, еш жерде жазылмаған қағида. Сан ғасыр бойына бірде бір рет өзгеріс енгізілмеген, талқыға ұсынылмаған ӨМІР деген заң! Оның алдында ешбір параң да, құзырың да, әмірің де жүрмейді. Сондықтан да ол өте ҚЫМБАТ.
10 пікір
Туа сала күлмейді
Үйренеді күлуді,
Бірақ күліп өлмейді.
Адам жылап туады,
Жатады жұрт жұбатып,
Адам жылап өледі,
Өзгені де жылатып.
Жылайтыны туарда,
Жамандар бар қинайтын.
Жылайтыны кетерде,
Жақсылар бар қимайтын.(Қадыр Мырза Әли)
Иә… бұл дүниені мәңгідей көрерміз. Біреу өмірден өтті дегенде, бұрын көп мән бермеуші едім. Қазір біреу өлді десе, көңілімді кірбің басатын бопты, бұл дүниеде сыйласып, ешкімді ренжітпей өткізсек екен!