Білмедің ғой...

Ауыздағы тілім құрсау білесің,
Содан болар удай, ұлып тұр ішім.
Жүректегі тілім сөйлей бересің,
Ол ұқпайтын сенің үнің құрысын.

Көздерім де айта алмады сезімін,
Бет-әлпетім сездірмеді қызылын.
Іш күйсе де «білдірместің» өзімін,
Қайтем, намыс, арлы елдің қызымын.

Сөзім сұйық, даусым нәрсіз шыққанда,
Сен өзіңді жек көреді деп ұқтың.
Білмедің ғой «бөрі-намыс» бұққанда,
Дәл артында тұрғандығын еліктің…