«Тағдыр қалап егер де…
Жүз көз берсе Құдірет,
Жүзі де Сізге қарар еді! Тек Сізге!»

Сәлем, күнделік! Сырласым…
Бүгін де таң атты. Бүгін де жүрегім соғып тұр. Бүгін де сағыну демек… Мен расында сағынып жүрмін. Даусын, күлкісін, жүзін, көзін, маған арнаған сөзін де сағындым. Осынша кең жаһанда, сан мыңдаған адамдар ішінен неге соны көрдім? Неге соны сүйдім? Неге соны таңдадым? Неге қаладым соны?
Мені жерге жібергендегі мақсат сол болар? Адамдар бір-бірін жалғыздықтан құтқару үшін жаратылған дейді ғой осы. Мені де солай жіберген шығар иә? «Бар да осы бір „КІСІНІ“ жалғыз қалдырушы болма! Ешқашан! Жанынан қалма» деген секілді. Солай жасаймын. Егер уақыттың дөңгелегін кері бұруға мүмкіндік болса мен дәл осы жолмен жүріп, дәл өзіңді көріп, өзіңді ғана сүюге келісер едім. Қанша ғұмыр берсе де сені сүю үшін кешер едім. Мейлі пенде емес зат, бұйым болып жаратылсам да сені сүюімді тоқтата алмаспын әсте.
Адам жаны сәл бір құлазып, жабырқағанда жанына өмірсүйгіш құлын жібереді екен. Жеті бірдей жұт жаналқымнан алғанда таусылып ада болмасын деп сені жіберген шығар маған. Осылайша шарапатына бөлендім Тәңірдің. Мейірімімен баулыды мені. Шүкір. Сансыз шүкір.
Мен есімнен адастым. Жаңылдым. Ақылымнан да көз жазып қалдым. Қажет емес! Ақылдың да, сананың да керегі жоқ! Мезі етті. Ессіз сүйгім келеді. Ессіз сүйсе екен. Уақытпен, ортамен санаспай мені сүйсе екен.
Бұл 2007 жылғы жазба. 6 жыл бұрынғы дүние. 6 жаз, 6 күз, 6 қыс және 6 көктем өтті. Не өзгерді? Сол баяғы Жанеркемін. Бірақ ол «КІСІ» жоқ. Кетіп қалды.
Уақыт өте өзгерді. Сахна өзгерді. Адамдар ауысты. Рөлдер де басқа. Талғам ауысты. Стиль де басқа. Жұмыс та өзгерді. Фотоларда басқа адамдар. Басқа күлкі. Бәрі өзгерді. Аяқтағы каблуктың биіктігі де басқа. Шаштың түсі де басқа. Басқа көзқарас. Бұрынғыдай мәңгі сезім туралы аузымды да ашпаймын. Сатқындықты кешіре алмайтынымды да айтпайтын болдым. Оның бір ғана күлкісі үшін бүкіл адамзатты ренжітуге дайын екенімді де айтпаймын. Сол Жанерке. Сол жүрек. Тек кілт басқа. Жүректің кілті басқаша сөйлейді. Шифрлар ауысты.