Көпір саламын...

Адамдар жалғызілікті. Себебі олар көпірдің орнына жар тұрғызады. Құз салады.
Есіңде ме, мен көпір тұрғызамын дегенім. Саған апаратын көпір. Сол арқылы өзіңе жеткім келген еді. Алайда сен өзіңнің берік қамалда қалғаныңды айттың. Мен ол қамалды да қақырата құлататыныма сенімді едім. Көпір бітті. Келіп тұрдым. Қамалдың есігін таңға дейін қақтым. Естімедің. Бәлкім, құлағыңа жетсе де естімеген кейіп танытып отыра бердің бе?
«Егер өлгендер тірілердің жүрегінен орын ала алмаған болса, онда оның шынымен-ақ өлгені» дегенді оқығаным бар. Тіпті арамыздан кетсе де көңілден кетпейтін, мәңгі өлмейтін жандар туралы айтылған пікір болса керек. Ал мен тірімін ғой. Әлі бармын. Дегенмен, сенің жүрегіңде маған орын жоқ. Ол орынды басқа «біреу» басып алғанын көрдім. Естісем сенбес едім. Жұрттың өсегіне. Көзім көрді. Өзім куә. Ол менен жақсы болғаны ма? Жек көремін! Оны да! Сені де! Оңай сүйіп, оңай ұмытатын сенің жүрегіңді жек көремін. Тек жылатып жұбатуды білмейтін жүрегіңді қалай сүйдім екен?
Менің жылдар бойы тұрғызған көпірім қақ айырылды. Жоқ. Ол орнында тұр-ау. Мені өз көпірімде көлік басып қалған секілді…