Сенім?

Жүкті әйелдің ішінде екі бүлдіршін сөйлесіп отыр, біреуі сенеді екіншісі сенбейді.

Сенбейтін бүлдіршін: — Қалай ойлайсың, осы туылғаннан кейін өмір бар ма?

Сенетін бүлдіршін: — Иа әрине, ол бәріне белгілі, біз мұнда кейін не болатынына дайындықтамыз.

Сенбейтін бүлдіршін: — Өтірік! Туылғаннан кейін өмірді елестете аласың ба?

Сенетін бүлдіршін: — Мен нақтысын білмеймін, бірақ ол кезде өзіміз жүріп, ауызбен жейтін шығармыз.

Сенбейтін бүлдіршін: — Қандай бос сөз! Өздігінен жүріп, ауызбен тамақ жеу мүмкін емес! Бұл тіпті күлкілі! Бізде кңндңк бар, ол бізді тамақтандырады. Білесің бе, айтарым: туылғаннан кейін өмір болуы мүмкін емес, себебі біздің өмір кіндік — онсыз да қысқа!

Сенетін бүлдіршін: — Мен сенімдімін, бұл мүмкін. Барлығы кішкене өзгеше болады. Оны елестетуге болады.

Сенбейтін бүлдіршін: — Бірақ ол жерден ешкім әлі қайтпады ғой! Өмір тек туылумен аяқталады. Жалпы өмір — қараңғыда қиналудан басқа ештеңе емес.

Сенетін бүлдіршін: — Жоқ, жоқ. Мен туылғаннан кейін өмір қандай болатынын дәл білмеймін, бірақ қандай болмасын жағдайда біз анамызды көреміз, ол бізге қамқор болады.

Сенбейтін бүлдіршін: — Анамызды? Сен анамызды дейсің бе? Иа, қайда екен ол?

Сенетін бүлдіршін:- Ол барлық жерде, біздің айналамызда. Біз оның ішіндеміз және онсыз өмір сүре алмаймыз.

Сенбейтін бүлдіршін: — Далбаса! Мен ешқандай ананы көрмедім, сірә ол жоқ шығар.

Сенетін бүлдіршін: — Сенімен келісе алмаймын. Өйткені кей кезде, барлығы тынышталғанда, оның бізге ән айтқанын естіп, біздің әлемді аймалағанын сезуге болады. Мен кәміл сенем, біздің нағыз өмір біз туылғаннан кейін басталады…