Үміт пен күдік...

Ақыры шықты-ау, көптен күткен шешімің,
«Ажырасамын!».
Қаһарлы неткен кесімің!
Асыққаның соншалық, жүрегімнің,
Құлыптамай кетіпсің ғой есігін.

Кездескендей сезімнің гүл бағына,
Асықтың ба өзгенің құшағына.
Әсіре қызыл тез оңар, абай болшы,
Түсіп қалмай тағдырдың тұзағына.

Шаршағанда өмірдің шатпағынан,
Бар кінәні аударып жатпа маған.
Көңіліңнің түкпірінде орын бар ма?
Бір жырың боп жатайын жатталмаған.

Сырларым көп өзіңе ақтармаған,
Тірлігім көп өзіңмен ақталмаған.
Мүмкін әлі, бір айналып соғармын,
Сыбағамды сүбелі сақта маған.

Көңілімде мәңгілік жаз шуақты,
Зәм-зәм судан ағыздым бал бұлақты.
Шаршағанда келіп бір демалсын деп,
Жасап қойдым жүрегімде жұмақты.

Келеңсізді жеңдіріп кемеліңе,
Ашу-кектің адамға берері не?
Жүрегімнің есігін жапқаным жоқ,
Үміттеніп қайта айналып келеріңе…