Жалаңаштап жіберіп сан-қырыңды,
Мына қоғам, мұңлы едім, зарлы қылды.
Қудай шашың қуарып, қайран әже
Қайда тастап барасың жаулығыңды?!
Құрбым А. Найзабаеваның осы өлеңін оқып, ауыр ойға қалдым. Қоғамдық көлік іші, қала көшелері, қай жерде болмасын шашын қидырып, келте киінген алпысты алқымдаған аналарымызды көреміз. Мұнысы орамалды ар санағаны ма,әлде орамалсыз әдемімін деп есептегені...