Адам іздеймін

«Адамдарда осы ағаштың ерлігі жетіспейді» © Оралхан Бөкей



Иә, адам іздеймін. Айналамда мың-миллион адам жүрсе де, адам іздеймін. Мұзға айналып бара жатқан жүрегімді ерітетін адам іздеймін. Мұздап қалған денемді жылы сөздерімен жылытатын адам іздеймін. Еріксіз… Ыстық шуағы мол өмірде тоңып жүрмін. Жаздың жайма шуақ күндерінде тоңып жүрмін. Жылынғым келеді. Адамдардың сөздеріне жылынғым келеді. Бір ауыз сөздерінен жылу күтем. Күте беремін…
Өз-өзімді түсінбеймін. Түсінгім келмейді. Барлық шаруаларымды бір шетке ысырып қойып, көше кезіп кеткім келеді. Бәріне қолымды сілтей салғым-ақ келеді. Себебі суық, сұп-сұр өмір, әдемі түстер беретін ешкім жоқ. Қимайтын жақындарым жоқ. Сағынысып іздейтіндер де!

Ес білгелі мұншалықты күйреу халге тізгін бермес едім. Көңілді жүруге қанша тырыссам да, түк шықпайды. Жан-жағыма қарап, еріксіз қиялға берілем. Себебі менің айналамдағы адамдар бір-біріне жақсы сөздерін қимайды. Құдды бір сол сөздерді сатып алатындай, сөйлесе, бітіп қалатындай, шегі бардай, таусылып қалатындай. Осындайда неше түрлі «тарифтер» ойыңа оралады. Жимиып қана қоюдан басқа амал жоқ.

Біреулердің жүрегінде мың адамға жететін мейір-шапағат болады да, ал біреулерде бір адамға татымас мейір… «Мейірімділік танытпаған, мейірімге бөленбейді» делінген бір хадисте. Суық адам, суық мінез, тас жүрек! Өз баласына жекіп тастап отыратын аналардың талайын көрдік қоғамдық көліктерде… «Неге біз осы… » деген Тағанның сөзі рас-ау!(Оралхан Бөкей «Атау кере»)
Жаныма жақын адамдардан «суық» сөз естісем, жүрегімнің қатты тартылған бір сымы үзіліп кеткендей болады, өз басым. Ал жақсы сөз/жылы сөз естіген жағдайда өшкенім жанып, өлгенім тірілгендей қуанатыным рас. Әсіресе таң атысымен жылы сөз естісем, күні бойы жерден жеті қоян тапқандай балаша мәз болып, құм басып қалған асылымды қайта тауып алғандай күнді ұясына қондыратыным да рас.

Өткенде аялдамада екі мылқауды көрдім. Қыз бен жігіт. Ғашықтар. Мен көріп жүрген ғашықтар ұрсып ауыздары ауырушы еді, ал аялдамадағы ғашықтардың саусақтары ауыратын көрінеді. Біз күнделікті көріп жүрген ғашықтар бір-біріне жиі айтатын жылы сөздерді, тәтті сөздерді айтып, еркелетеді. Ал олар… «Жаным, Күнім, Айым» деген сөздерді қанша талпынса да ести алмайды. Естімейді де! Ондай сөздерді естігенде қандай сезімде болатынын да білмейді, білмей о дүниелік болады. Өкінішті… Күн көтеріле бергендегі құстардың сайрағанын, жаңбырдың тырсылын, теңіздің шуын, найзағайдың жарқылын, бұлақтың сылдырын, сәбидің күлкісін ести алмайды, елестете де алмайды. Олар үшін өмір тып-тыныш. Тіпті өз сәбилерінің «мама» деген сөзін ести алмайды. Ал біз болсақ, ондай сөздерден шаршаймыз. Демалғымыз келеді. Ұмытқымыз келеді.



Мына дүниенің жарығын, күн сәулесін көре алмайтын соқырлар ше? Жүрегіне жақын адамының көзіне қарай алмайды. Оның көзінің түсін қандай екенін тек қана естиді, көре алмайды. Бірақ көргісі келеді… Сәбиінің кімге ұқсағанын өз көзімен көргісі келеді, әттең, әкесіне ұқсағанын тек ести алады. Тек қана естиді… Олар үшін өмір қап-қараңғы…
Ал, біз үшін ше?

Неге осы біз жығылып жатқан біреуді көргенде ең болмағанда жылы сөздерімізбен сүйемейміз, демеу бола алмаймыз. Керісінше, жұдырықтың астына аламыз. «Былай ету керек едің», «неге олай еттің» деп ақылгөйсиміз. Неге біз осы таңертең «күнің қайырлы болсын» деп айта алмаймыз? Неге біз осы біреудің жағдайын сұрай алмаймыз? Бірге қайғырып, қуанышына ортақ бола алмаймыз? Неге біз осы өзіміз бірінші боп амандаспаймыз? Неге бірінші ол амандасу керек? Неге біз осы жоқ жерден соғыс іздеп отырамыз? Неге біз осы жүрегіміздің жартысына «мен сені сүйем» деп айта алмаймыз? Неге оларды жиі еркелетпейміз? Неге? Неге?..



«Сезім мен жүректің соқырлығынан сақтасын» © Оралхан Бөкей

P.S: Бүкіл әлем теріс айналып кетсе де, қасымда болатын, жұбататын, дем беретін адам іздеймін.
Әй, сол адамды іздеп әлі біраз сандалатын шығармын…

«Бақыттың қалай келгенін емес, оның қалай кеткенін сезесің» ©Бауыржан Момышұлы

Суреттер: мына жерден алынды.