Jako: "Менің жастық шағым"

Жанаттың ұсынған эстафетасына не жазарымды да білмей отырмын. Біздің балалық шағымыз туралы айта бастасақ қазіргі жастарға жабайы көріне ме деп қорқамын. Тұрмыстың күйбеңімен артыңа да көз салу сиреген мына қатігез уақытта мен де жас болғанымды ойыма түсіргендеріңе рахметтен басқа айтарым жоқ.
Біздің қатарлардың балалық шағымыз өте таза,қызықты бала өмірімен өтті десем қателеспеспін. Ертеңге деген сенімсіздік, уайым болған жоқ. Балалар арасында бәсекелестік деген байқалмайтын, керзі етікті киіп алып асыр салып ойнаумен өтті де кетті. Ал жігіт бола бастаған шақтағы өмір қызықшылығы көмескіленсе де есімде ғой, ол кездер ұмытылытындай ма еді, шіркін. Би, көкпар, күрес, төбелес бәрінен де қалыс қалмадым. "Үшарал, Талас өңірі туған жерім, Ошақты, Аталығы менің елім.Сауықшыл сол елімнің арқасында, Күнде той, күнде думан менің елім"-деп әндетіп жүрдік қой.

Біздің кезде де вечер деген болатын еді. Мұғалімдерден ұрланып жасайтынбыз. «Рекорд»-деген қиқылдақ радиолаға пластинканы салып жіберіп биге басатынбыз.Неге екенін қайдам сол кезде вальс көп билейтінбіз, мүмкін қыздардың қолынан ұстаудың өзі арман болғандықтан болар.
Сегізінші кластан соң 12 пәннен мемлекеттік емтихан тапсыратынбыз. Есесіне 9-шы класта емтихан болмайтын да оның орнына ауылшаруашылық саласында бір ай практика болатын. Әр жерде әр түрлі жұмысқа апаратын еді. Мысылы шымкентте мақтаға, Таразда қызылшаға дегендей. Біздің ауылы мал шаруашылығы болғандықтан көктемде сақпанға(қой қоздау уақыты) баратын едік. Нағыз қызықтар сонда болатын еді. Күні бойы қозы соңында салпақтап шаршағанымызды ұмытып, түнімен ақсүйек ойнайтын едік. Одан кейін студенттік шақ келді. Бұл кезеңге де еш өкпем жоқ, керемет кездер еді ғой.Шымкент ол кезде дәл мұндай қайнап жатқан жоқ. ЧЭТ(Шымкент әнерго техникумы) Долоресо көшесі мен Бадам өзенінің арғы жағасындағы жалдаған квартирамызға жаяу барып келетін едік. Одан 90-шы жылдар келді де бір қайнаған, қауіп-қатері мен қызықшылықтары араласып кеткен жылдар басталды. Қиын жылдар болды ғой, қаншама мықты жігіттер не үшін екенін білмей өмірден кетті, көбінің артында ұрпақ та қалған жоқ. Енді міне немерелер бар, шынымды айтсам бір кездері осыған жетемін деп ойлаған емеспін, қазір ғой түк болмағандай. Қазіргі өміріме еш өкпем жоқ, біраз нәрселерге үлгердім, тоба деймін.

Мынандай радиолаға билейтінбіз.


Мынандай магнитолалар да болы, бірақ біздің қолғак түсе бермейтін.


Ал енді көне суреттер сөйлейді, ескі альбомымнан соткамен түсіріп алдым, сапасы сын көтермейді-ау, кешірерсіңдер.

Ол кезде 10-шы кластың қыздары мектепте былай киініп жүретін, гитарада менмін.


Студентік шақтарым.Алдыңғы қатарда иегін ұстап отырған менмін.


Отырған екеудің оң жағындағы менмін, негізі бұйрабастар менмін ғой.


Сол жақта тұрған мен.


Жастық шақ, отырған екеудің оң жақтағысы мен.


Ауылдағы күндерім… Оң жақтан екіншісі мен.


Оңжақтағы бірінші отырған менмін.


Оң жақтағы мен.


Ал енді мынау қазіргі Жако ағаларың немерелерімен бірге.


Суреттердің сапасы өте нашар ,өткен ғасырдың 70-80-ші жылдарындағы суреттер ғой. Сапасын кешірерсіңдер.

Эстафета таяғын Айтабердің жұмбақтау серілерінің бірі davidoff мырзаға ұсындым.