Бәрі өтірік деші өзің кеп

Өткен күндер келмеске жөнелдіме?
Қалай қиям алтыным сені өлдіге?
Мені қойшы, жер басып тірі жүрмін,
Сенің жаның жаннатқа бөлендіме?

Сағым болып елестейді өткенім,
Жанға батты қайырылмасқа кеткенің.
Махаббаттың не екенін сездірген,
Ең ардақтым, мәңгі жасыл көктемім!

Өртеген жанды от демің,
Әлде бір жалын отпа едің?
Тәкаппарлығың бой бермей,
Жүр ма екенсің боп керім?

Көктемдей жанға гүл еккен,
Орын алған ең жүректен.
Әр тамшысы боп жасымның
Үзіліп жатсың дір еткен.

Сарқылды ма екен дәм-тұзың,
Таусылды ма әлде,ән-жырың?
Жылатқаның не өр қыздың,
Мұңға толтырып тағдырын?

Оранып аппақ арманды,
Атқыздық көзбен таңдарды.
Әке ұрпағының жалғасы ең,
Жалғызын жерлеп ол қалды.
Анаң жылайды күн сайын,
Кіналап мынау жалғанды.
Өзекті өртеп өкініш,
Артыңда өшпес әң қалды.

Қиналған болды кезің деп,
Шынайы екен сезім деп.
Ұйықтап мен жатқан болайын,
Бәрі өтірк деші өзің кеп...