Өмiрдiң өзi

Туған жерге келмей кеттi, акку каздар.
Айтатын мундары коп асыл наздар.
Бул омiрдiн ен киын бурылысы,
Тағдырдын тәлкегiне тускен жандар.
Алланын карсы алып аткан танын,
Байкамай калай куннiн баткандыгын.
Ауыр жук аркалаған аркасына,
Адамдар, айтыңдаршы аз ба, бугiн?
Карiлiк кердең келiп жабысканда,
Куалайды ғой, аң патша арыстанда.
Кулагер кастандыкпен жығылмаса,
Бiрiншi боп, келген ол жарыстарда.
Коресiн кәрi — жасты кошелерден,
Кол жайып, таңнан турып коше кезген.
Жетер жерге жетпеген ку дуние,
Талай жанды кылмыска жетелеген.
Киналған жанды корсем жабыгамын,
Кернейдi кокiрегiмдi тағыда муң.
Емi болмас деймiз де, бiр ауруға,
Умiтпенен кутсекте жазыларын.
Оте берер осылай уакыт жылдар,
Бiреу кулар, бiреуi кайта турар.
Мендегi озгермейтiн бiрак нарсе,
Бойымдағы ошпейтiн жалын жырлар!