Егер... жоғалтып алсаңыз...

Қазір ғана бір жағдайдың куәсі болдым. Үлкен сауда орталығына (Мега сияқты* Шымкент үшін) кіріп келе жатсам, бір жас әйел аайғайлап, жылап жүр. Ары бері шарқ ұрып. Бәрі дұрыс па екен деп жақындасам, 3 жасар баласын жоғалтып алыпты. Алдында жүрген сатушылардан баласын сұрап жүр. Жас ана екендігі көрініп тұр…
Былтыр дәл осындай жағдай да бізде болды. Мамам Шымкенттегі қырғы базардың қақ ортасында 2 жасар қарындасым Жасминді жоғалтып алыпты. Не істерін білмей маған звандайды. Қызды жоғалтып алғанын айтып Ал, мен жұмыстамын. Барам дегенше 30 минут өтеді де кетеді.
— Қауіпсіздік қызметіне (Охрана) барып айтсаңызшы, бірден тауып береді ғой, — десем, — Білмейм, басым істемей отыр. Өздерің келіңдерш тез, барлық жерді іздедім. Жоқ, — дейді та Даусы сұұұмдық соолыңқы… (бәлки түріктер сияқты эмоциялы еместігімізден шығар) Әйтеуір, таптық қой Жасминді.
Ойлаймын да ше. Негізі, кішкентайды жоғалтып алған кезде 1000-2000 адамның ішінен жалғыз өзің іздей берудің мағынасы жоқ. Қауіпсіздік қызметіне бару керек бірден. Оларда видеокамереда түскендері, яки, әр нүктеде бір-бір қауіпсіздік қызметкерлері тұрады. Олар, бірден өз аймақтарын қарап шығады. Яғни, өзінен өзі жоғалып кетпейді.
Бір жерде бір нәрсеміз жоғалса да, сондаймыз. Жарты сағат өзіміз өмірі көрмеген және білмеген адамды іздейміз, жылаваламыз. Одан соң, ғана жаңағы жердің қауіпсіздік қызметі бар екендігі еске түседі. Ал, ол уақытта алған адамның ізін де таппай отырасыз.
Сөйтіп, алғашқы әңгімеге оралайын. Туалетке кіріп шықсам, әлгі әйел әлі іздеп жүр. Айналама бұрыштарға қарап қойдым. Ешкім көрінбейді. Бір кезде әйелдің баласын қауіпсіздік қызметінің өкілдері (güvenlik) тауып әкелді. Еее, дүние-ай…