Менің жүрегім неге жылайды?

Менің жүрегім неге жылайды?
Менің жүрегім адамзат деген ұғымды аяқ асты еткен хайуандарды көргенде жылайды. Менің жүрегім махаббат орнына қиянат жасайтын тасжүректерді көргенде жылайды. Менің жүрегім әке-шешесі тірі тұрғанда тірі жетім атанғандарды көргенде жылайды. Менің жүрегім дос досты сатқанда жылайды. Қазақтың арамшөп басқан кең даласын төмпешікке айналдырып, түрмеде туберкулезден қырылып жатқан балаларды көргенде жылайды. Балаларының жағдайы болып тұрса да, ата-анасын қарттар үйіне өткізіп жіберетін тасжүректерді көргенде жылайды. Не білімі, не сауаты жоқ, базарда арба сүйреп жүрген ағаларымды көргенде жылайды. Арақ пен темекіге беріліп, жүріс-тұрыстары өзгерген қаракөз әпкелерімді көргенде жылайды. Міне, осының бәрін көре тұра ол жыламағанда кім жылайды?…
Мұндай-мұндайды айта берсе өте көп. Өмір неге осылай? Соған таңғаламын. Жағымсыз оқиғаларды ой елегінен өткізе отырып қатты ойланамын: « Шіркін деймін ішімнен, үлкен қызметте істесем, қоғмадық тәртіпті сақтауға бар күш жігерімді жұмсар едім, балаларды қатаң тәртіпке, саналы, ойлы, тәрбиелі, білімді етер едім-ау!»-деп те ойға батамын.
Ел ішіндегі келеңсіздіктерге жол бермеуге әбден болады деген сенімім мол. Темірдей тәртіп орнықтыратын азамат болсам деймін. Теледидарды ашып қалсаң, неше түрлі қылмысты әреттерді көрсетіп жатады. Сонда қылмыс неге көп? Жан түршігерлік оқиғаның орын алу себебі неде? Нашақорлар көбейіп, есіркімен есі кетіп жүргендер қаншама?!
Мен бетін бояп, қасын жұлып, кірпігін ұзартып, ернін қызартып алған қазақтың қараторы қыздарын көргенде жылаймын. Ал осыған орай, қарапайым мысал келтірсем толып жатыр. Жақында қасын түгел жұлып оның орнына бір сызық қара тартқан қазақтың қызын көрдім. Сол бояуды көзінің жанына да жағып, оны және ұзартып қойыпты. Бетіндегі баттасқан бояуды былай қойғанда, қасының орны мен көзінің жанына қатарласа сызылған жаңағы екі сызық көлденең адамға жыланның айыр тіліндей әсер етеді. Қыздың онда шаруасы жоқ. Жағын таянып, сіресіп отыр. Оның қасына қарт ана келіп түрегеп тұрды. Жағамды ұстадым. Жүрегім оның көргенсіздігіне шыдай алмай, тағы жылады.
Менің бүгінде бар мақсат-арманым — осындайларға жол бермеу, жүрегімді жылатпау. « Біздің елімізде, яғни Қазақстанда осындай темірдей тәртіп орнықса екен » деп армандаймын. Арманым алдамайтын шығар деген үміт те бар.