Өзің біл

Бұл тағдыр біздерді бұрқасын етердей,
Бір менің басыма төгілді жаңбыр — мұң!
Тағы да телефон тұтқасын көтермей,
Көңілді қалдырдың!

Жат қылып көрсетіп жасанды еңсені,
«Барым» деп бағыма несіне теңедім?
Тым шектен шықтың сен,
Қашанғы мен сені?!
Кешіре беремін.

Мен солай ғашық боп өтемін тұныққа,
Ал сенің қайтейін далбаса сөзің құр.
Бұл сонғы қоңырау екенін ұмытпа!
Алмасаң өзің біл…