Жеке күнделіктен....
4.09.2021
Бүгін туған күнім. Сұмдық-ай өз туған күнімді тойлауға кешігіп барам. Иә, ағам дұрыс айтады,көп кітап оқысаң, жынданып кетесің.Таныстығымыз кеше басталса да, группаластарымның біразы жиналып, аялдамада күтіп тұр екен. Мен тез оралатынымды айтып, жатақханаға қарай жол тарттым. Не үшін бардым?...! Әйтеуір жақындаған сайын тезірек қимылдауға тырыстым. Жаңа достарымды ренжіткім келмегеннен бе, қадамым молайған сайын жүрісім жиілей түсті. Аздап қуанып, ой тереңіне үңіле бергенім сол, біреуді соғып кете жаздадым.
Алғаш көргенім тек тұңғиық болды. Шіркін-ай десеңші, көзден тарайтын нұр да осынша жарқын болады екен-ау… Жаңағы асығыстық та, жиі естілген дем де жоқ. Бейне бір, бар күшімді жинап келе жатыр ем. Сол жігер осы сыйға арналғандай-ақ. Жұмбақ. Тынық. Тыныштық. Бәрін ұмыттым. Ұмыттым деп ойлауға шамам да болған жоқ. Тек тамсандым.
Ол да біреу алдымнан шығып қалар деп болжамаған болуы керек, сәл аялдап, бірнеше рет тыныс алды. Қорқып, қобалжып қалған жүрек дүрсілі естілгендей болды. Тынысы үзіліп-үзіліп жалғасып жатты. Алдындағы адамның кім екенін білуге құмарта көтерілген көздер жанарымды жандырып жібергендей болды. Бірақ ол сәт ұзаққа созылмады. Төмен қарап маған сөйлеп жатыр. Қылқаламның қас шебері де бұл кереметті көрсете алмас. Мен өз-өзімді жоғалттым. Тапқым да келген жоқ. Менің осы сұлулыққа деген құмарлығым бірінен-бірі сәл ажырап, қайтадан асыға қауышқан еріндердің құмарлығынан кем емес. Ол төмен қарап тұрды… Содан болар, көзімнен тәтті сезімімнің теңеулерін арқалап аттанған сансыз жауынгер оның кірпіктен қаланған биік қамалынан аса алмады...
Кенет кеудемдегі дүрсілдің жылдамдығы арта бастады. Дауысы да қатты. Соны сезіп қояр деп сескеніп, кішкене есімді жиып алдым.
"… Сол себепті мен бүгін сенің туған күніңді тойлауға бара алмаймын. Ренжімеші" деді де, бұрылып кетті.
Толқын шашынан таныдым. Иә, сол! Сол, болса, қазір оны бірінші рет көріп тұрғам жоқ-қой. Қалай байқамағанмын?.. Бір группада жүріп қалай сезбегенмін?
жалғасы бар...
15 пікір